ΝΕΡΑΪΔΟΙΣΤΟΡΙΕΣ...ΜΥΘΟΣ Η ΑΛΗΘΕΙΑ;

Ιστορίες ,μύθοι ή αλήθεια;
Εχουμε όλοι πιστεύω ακούσει ιστορίες για νεραϊδες που έχουν εμφανιστεί σε ανθρώπους σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας,ας δούμε λοιπόν κάποιες απ'αυτές...

Ετυχε πριν απο χρονια να βρισκομαι στην Χαλκιδικη για ελεύθερο campping για διακοπες!
Μετα απο μια βρδυνη μας εξοδο ολη η παρεα κανονισε να παμε στην θαλασσα για ενα μπανακι και καποια στιγμη εκει οπου ειμαστε ολοι ξαπλωμενοι γυρω απο την φωτια ακουσαμε οτι απο την πλευρα των δεντρων ερχοταν φως και λες και καποιος ειχε αναψει φωτια. Γνωριζαμε ομως οτι δεν βρισκοταν κανεις! Αποφασισαμε τοτε να παμε να δουμε και σε αποσταση περιπου 10μετρων ακουσαμε γλυκες γυναικιες φωνες αλλα και γελια αλλα οταν φτασαμε στο σημειο εκεινο δεν υπηρχε κανεις. Ετσι ξαναγυρισαμε πισω.
Το επομενο πρωι ομως πηγαμε παλι και ενα παιδι που ηταν μαζι μας ανακαλυψε μικρες φωτιες κοντα στο σημειο που ειχαμε δει τις φωτιες το προϊγουμενο βραδυ!
Οι φωτιες ειχαν μικρη περιμετρο και ηταν καλυμενες απο χορταρακια.
δεν ξερω τι ακριβως ηταν αλλα θελω να πιστευω οτι ηταν νεραϊδες αυτα τα υπεροχα πλασματα.




ΟΤΑΝ ΗΜΟΥΝ ΜΙΚΡΗ Η ΓΙΑΓΙΑ ΜΟΥ ΜΟΥ ΕΛΕΓΕ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ…
ΚΑΠΟΤΕ,ΠΡΙΝ Η Ο ΚΟΣΜΟΣ ΠΗΞΕΙ ΣΤΑ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ,ΤΟ ΤΣΙΜΕΝΤΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΚΙΑ,ΟΤΑΝ ΟΛΑ ΤΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ ΖΟΥΣΑΝ ΑΡΜΟΝΙΚΑ ΥΠΗΡΧΕ ΜΙΑ ΝΕΡΑΙΔΑ Η ΣΤΕΛΛΑ ΛΟΥΣΕΤ.ΗΤΑΝ ΚΟΡΗ ΤΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΙΟ ΛΑΜΠΡΟΥ ΑΣΤΡΟΥ,ΤΟΥ ΛΟΥΞ.Η ΣΕΛΗΝΗ ΕΙΧΕ ΑΜΕΤΡΗΤΕΣ ΚΟΡΕΣ ΚΙ ΟΛΕΣ ΕΜΟΙΑΖΑΝ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ’ΛΕΥΚΟ ΔΕΡΜΑ,ΧΡΥΣΑ ΜΑΛΛΙΑ ΚΑΙ ΣΜΑΡΑΓΔΕΝΙΑ ΜΑΤΙΑ.Η Σ.Λ ΟΜΩΣ ΕΙΧΕ ΕΝΑ ΑΛΛΩΚΟΤΟ ΧΡΩΜΑ ΜΑΤΙΩΝ.ΜΙΑ ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΛΕ Κ ΠΡΑΣΙΝΟ ΚΑΙ ΑΣΗΜΕΝΙΕΣ ΣΠΙΘΕΣ.ΟΙ ΣΕΛΗΝΙΕΣ,ΛΟΙΠΟΝ ΟΠΩΣ ΤΙΣ ΕΛΕΓΑΝ ΕΤΡΕΧΑΝ ΓΥΡΩ ΑΠ ΤΟΥΣ ΠΛΑΝΗΤΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΤΣ ΧΑΡΙΣΟΥΝ ΛΙΓΩ ΑΠΟ ΤΝ ΛΑΜΨΗ ΤΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣΣ ΕΠΙΤΡΕΠΟΤΑΝ ΜΟΝΟ 1 ΝΥΧΤΑ ΣΤΑ 15 ΕΤΗ ΝΑ ΚΑΤΕΒΑΙΝΟΥΝ ΣΤ ΓΗ Γ Ν ΧΟΡΕΥΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΞΕΚΟΥΡΑΖΟΝΤΑΙ ΑΠ ΤΟ ΤΡΕΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΣ.ΕΝΑ ΒΡΑΔΥ ΤΕΤΟΙΟ ΛΟΙΠΟΝ Η Σ.Λ ΓΝΩΡΙΣΕ ΕΝΑΝ ΠΑΝΕΜΟΡΦΟ ΝΕΑΡΟ ΠΟΥ ΤΗ ΜΑΓΕΥΣΕ ΜΕ ΤΗ ΜΙΛΙΑ ΤΟΥ.ΟΜΩΣ ΟΙ ΣΕΛΗΝΟΦΩΤΕΣ ΣΤ ΦΩΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΧΑΝΟΝΤΑΙ.ΚΑΙ Ο ΝΕΟΣ ΕΙΧΕ ΕΡΩΤΕΥΤΕΙ ΤΝ Σ.Λ ΤΟΣΟ ΟΣΟ ΔΕΧΤΗΚΕ ΝΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΚΑΘΕ 15 ΧΡΟΝΙΑ ΕΚΕΙ ΠΑΝΤΑ.15 ΧΡΟΝΙΑ ΕΡΧΟΝΤΟΥΣΑΝ ΚΑΙ ΕΦΕΥΓΑΝ ΚΑΙ ΑΝ ΚΑΙ ΓΤΝ Σ.Λ ΔΝ ΗΤΑΝ ΤΠΤ Γ ΤΝ ΟΜΟΡΦΟ ΝΕΟ ΗΤΑΝ ΧΑΣΙΜΟ ΧΡΟΝΟΥ ΑΠ ΤΝ ΜΙΚΡΗ ΖΩΗ Τ Κ ΕΠΕΙΤΑ ΑΡΧΙΖΕ Ν ΓΕΡΝΑΕΙ.ΟΜΩΣ Η ΑΓΑΠΗ Τ ΗΤΑΝ ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΙ ΑΝ ΚΑΙ ΚΑΘΕ 15ΕΤΗ ΑΝΤΙΚΡΥΖΕ ΕΝΑ ΟΜΟΡΦΟ ΑΝΕΓΓΙΧΤΟ ΑΠ ΤΝ ΧΡΟΝΟ ΠΛΑΣΜΑ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΗ ΕΝΑΝ ΗΛΙΚΕΙΟΜΕΝΟ ΑΝΤΡΑ Η ΑΓΑΠΗ ΤΣ ΔΝ ΕΠΑΨΕ ΝΑ ΛΑΜΠΕΙ ΩΣΠΟΥ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ Τ ΑΝΤΡΑ ΤΣ ΧΩΡΙΣΕ…ΑΠΟ ΤΟΤΕ Η Σ.Λ ΜΟΝΗ ΚΑΙ ΟΠΟΤΕ ΚΑΤΕΒΑΙΝΕ ΣΤ ΣΤΗ ΓΗ ΔΝ ΧΟΡΕΥΕ ΑΛΛΑ ΕΚΛΑΙΓΕ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΝ ΤΑΦΟ Τ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΩΣΠΟΥ Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΣ Η ΣΕΛΗΝΗ ΤΝ ΕΚΑΝΕ ΝΕΡΑΙΔΟΣΚΟΝΗ ΚΑΙ ΤΗ ΦΥΣΗΞΕ ΜΑΚΡΙΑ ΚΑΙ ΕΓΙΝΕ ΚΟΜΜΑΤΙ Τ ΑΕΡΑ.ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΧΑΝΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΝΑΣΑ ΤΩΝ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΩΝ Τ ΔΡΟΣΕΡΑ ΒΡΑΔΥΑ ΟΤΑΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΧΩΡΙΣΤΟΥΝ.ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΤΟΤΕ ΟΤΑΝ Ο ΠΟΝΟΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΤΝ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΜΙΑ ΑΔΙΑΦΑΝΕΣ ΜΟΡΦΗ ΚΑΙ ΝΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑ Μ ΤΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΤΣ



Αυτη η ιστορια μιλα για το πως πηρε το ονομα του του
το χωριο Νεράιδα που βρισκεται στα βουνα των τρικαλων
και εχει μεταδο8ει και την ελεγαν οι γιαγιαδες του χωριου στα εγγονια τους γυρω απο τα τζακια.. σε εμενα εφτασε λιγο διαφορετικα αλλα δν εχει σημασια..
αρχιζω λοιπον..

Πολυ παλια στα παλια και ψηλα βουνα ενος χωριου που το ελεγαν Γρεβενο,
τα καλοκαιρια οι βοσκοι με τις φλογερες και τα κοπαδια τους κοιμουνταν εκει, κατω απο τα δεντρα..
Μια νυχτα που γινοταν μερα, λιγο πριν ο ηλιος ανατειλει ενας νεαρος βοσκος ξυπνησε απο γυναικεια δροσερα γελια και αλλοκοτα τραγουδια..ακολουθωντας τα τραγουδια εφτασε στις κοπελες και κρυμενος πισω απο ενα δεντρο τις κοιταγε και ειδε πως ηταν νεραιδες..τραγουδουσαν και χορευαν σε κυκλους φορουσαν μακρια ασημοχρυσα και καταπρασινα ρουχα ειχαν μακρια μαλλια μεχρι τους αστραγαλους και στο κεφαλι τους φορουσαν μαντηλες φτιαγμενες απο φυλλα αλλα γερες..ηταν πενεμορφες..ο βοσκος θαμπωθηκε μολις τις ειδε αλλα ξεχωρισε μια απο ολες και ενιωσε πως ερωτευτηκε..
Νεραιδοπαρμενος πηγε γρηγορα στο σπιτι του στο χωριο και ειπε στη μανα του..
-Ειδα νεραιδες να χορευουν ξεφρενα στο βουνο και εγω αγαπω μια..πως μπορω να την κανω δικη μου??
Και η μανα του απαντησε¨.
-Εκει που 8α χορευει πηγαινε και τραβα τη μαντηλα της και μην της τη δινεις οσο και να στη ζηταει..χωρις τη μαντηλα της δεν 8α μπορει να φυγει και θα μεινει για παντα κοντα σου..
Ο βοσκος εκανε οτι του ειπε η μητερα του,της πηρε το μαντηλι και αυτη τον ακολουθησε παρακαλωντας τον να της την δωσει πισω..Αλλα ο βοσκος δν το εκανε,την πηγε σπιτι του και η νεραιδα αναγαστηκε να τον παντρευτει αφου δεν μπορουσε αλλιως να φυγει..οι μερες περνουσαν με την ομορφη νεραιδα να ζητα κα8ε μερα το μαντηλι της..μετα απο λιγο καιρο του γεννησε ενα παιδι χαμογελαστο σαν τον ηλιο και χλωμο σαν το φεγγαρι..οσο το παιδι ηταν ακομα στουσ πρωτους του μηνες η νεραιδα ειπε στον βοσκο…
-Τωρα αντρα μου δωσε μου τη μαντηλα μου γιατι εχω το παιδι και να φυγω δεν μπορω..
Και αφου ο βοσκος την εβαλε να υποσχεθει τρεις φορες πως δεν θα φυγει απο κοντα του της το εδωσε πισω..τοτε εκεινη το φορεσε και ξαφνικα εξαφανιστηκε..
Αλλα καθε βραδυ η ξωτικια πηγαινε στο σπιτι στο χωριο εμπαινε κρυφα απο το παρα8υρο,αλλαζε θυλαζε και νανουριζε ο μωρο της..αφηνε τα απλυτα διπλα στην κουνια και εφευγε ξανα..αυτο γινοταν για πολλες νυχτες ωσπου μια μερα λεει ο βοσκος στη μανα του..
-Μανα,το μωρο το βρισκω καθαρο, αλλαγμενο, χορτασμενο και ησυχο και τα απλυτα τα ρουχα κατω..τα βραδια μαλλον ερχεται η καλη μου και τ’ αλλαζει..
-Κρυψου στο παρα8υρι και οταν μπει παρε τη μαντιλα της ξανα και αυτη τη φορα ριξτη στη φωτια..
Ετσι κι εκανε..το βραδυ καθως εμπαινε για να περιποιηθει τον καρπο της ο βοσκος πηρε τη μαντηλα της και μπροστα στα ματια της αγαπημενης του την εκαψε..
-Τωρα θα μεινεις για παντα μαζι μου..
Η νεραιδα 8ρηνουσε για μερες και εκλαιγε με κραυγες μεγαλες μκρια απο το δασος,τις αδερφες της και τα ζωα..
Απελπισμενη πηγε στο κεντρικο σημειο του χωριου τραγουδησε ενα απο τα αρχαια τραγουδια των ξωτικων και ησυχα μετα ξεψυχησε..εκει φυτρωσε ενα πλατανι που αν ποτε επισκεφτειτε το χωριο θα το δειτε στην τωρινη πλατεια..
Απο τοτε το χωριο απο Γρεβενο ονομαστηκε Νεραιδα…



Μια χρονιά, τέλη Αυγούστου αργά το απόγευμα μου τηλεφώνησε ο αδελφός μου (πράγμα σπάνιο) και πρότεινε να έρθει να με πάρει για βόλτα (ακόμα πιο σπάνιο). Συγκεκριμένα πρότεινε να πάμε για νυχτερινό μπάνιο σε ένα αγαπημένο μας απόμερο σημείο γιατί ήταν η πανσέληνος του Αυγούστου.
Μέχρι να έρθει να με πάρει και να φτάσουμε στη θάλασσα είχε νυχτώσει. Βουτήξαμε στο νερό, από βράχια κατευθείαν σε άπατα νερά, κολυμπήσαμε για λίγο – δεν είχε βγει ακόμα το φεγγάρι.
Κάποια στιγμή μου δείχνει πέρα από τα βράχια στη μύτη της στεριάς που είχε αρχίσει να φέγγει. Μείναμε στο νερό και παρακολουθούσαμε το φεγγάρι να ανεβαίνει. Δεν ξέρω πόση ώρα πήρε να ανατείλει τελείως… είχαμε απορροφηθεί από το θέαμα. Όταν φάνηκε όλος ο δίσκος έλαμψε ο τόπος όλος!
Είμασταν ήδη πολλή ώρα στο νερό και ξεκίνησα να βγώ. Παίρνοντας όμως τα μάτια μου από τον ουρανό και κοιτώντας στο νερό θαμπώθηκα χειρότερα! Χιλιάδες, εκατομύρια, αμέτρητα μικροσκοπικά φωτάκια κολυμπούσαν παντού γύρω μου, άλλα γρήγορα, άλλα αργά, και άλλα απλώς αιωρούνταν. Φωτίζονταν όλος ο βυθός και ‘γω άσπρη-άσπρη φωσφόριζα!
Έβαλα τις φωνές από τη χαρά μου γι’ αυτό που έβλεπα! Ο αδελφός μου με κοίταζε καλά καλά.

Μαγεία – το μέρος είναι γεμάτο νεράιδες λέω εγώ…
Το μέρος είναι γεμάτο πλανγκτόν, βιοφοσφωρισμός σαν τις πυγολαμπίδες, μου λέει.
Αυτά είναι εξηγήσεις για σένα λέω γω… το πλανγκτόν πλέει, παρασύρεται από το ρεύμα, αυτά έδω κάνουν σαν τρελλά!

Οταν ημουνα μικρη ο παπους μου μου ελεγε μια ιστορια… ακουστε λοιπον… μια φορα κι εναν καιρο ηταν ενα αγορι που πιστευε στις νεραιδες με ολη του την ψυχη… γνωριζε τα παντα για αυτες. ηξερε που σιχναζουν τι τρωνε ακομα καιτο χαρακτηρα τους…μια μερα λοιπον αποφασισε να κανει ενα ταξιδι για να μαθει ακομα πιο πολλα αλλα το κυριοτερο ηθελε να συναντησει μια απο αυτες… Τα χρονια περναγαν και το αγορι εγινε αντρας και πολυ ομορφος μαλιστα… ομως νεραιδα δεν εβρισκε και ειχε αρχισει να απελπιζεται… Μια μερα εκει που περιπλανιοταν μεσα σε ενα δασος βλεπει μια πγ με κρυσταλινα γαργαρα νερα. Διψασμενος καθως ητανε εσκυψε και ειπιε λιγο νερακι. Μετα απο λιγη ωρα βλεπει μπροστα του μια πανεμοφη κοπελα. Την πλησιαζει και τι να δει η κοπελα ειχε στην πλατηηηη τη υπεροχα μεταξενια ασπρα φτερα. Μαγεμενος απο την ομορφια της καταλαβε οτι ηταν μια νεραιδα… Ηξερε ομως οτι δε γινεται να κανεις μια νεραιδα δικη σου παρα μονο αν της κλεψεις το μαντηλι της. Ετσι ο νεος βρηκε ενα εξυπνο σχεδιο… αρχισε να πεφτει στο εδαφος και να βογκα… Η νεραιδα τον πλησιασε για να τον βοηθησει και τοτε ο νεαρος βρηκε την ευκαιρια και τη πηρε το μαντηλι και ετσι την εκανε δικια του… Μετα απο μερικες μερες αργοτερα ο βασιλιας της νεραιδοχωρας που ηταν και πατερας τη κοπελας διεταξε να του φερουν πισω την κορ του ακομα κι αν επρεπε να πεθανουν οι ιδιοι …οι υπηρετες του βρηκαν τον νεαρο και αφου δεν τους εδινε πισω την κοπελα με το καλο χρειαστικε να του κανουν μαγια… Μπαινουν λοιπον μεσα στο μυαλο του και τον τρελαναν……………………. Γι αυτο λοιπον μην προσπαθησετε ποτε να κλεψετε μια νεραιδα…

Οι μοιθοι λενε πως καποτε 2 κοριτσια ειχανε παει σε ενα δασος για να κaνουν pik nik.Εκει ειδαν καποια μικρα πλασματακια να πετανε.Μολις ειδαν οτι ηταν νεραιδες το φωναξαν.Τοτε ειχαν μεταμορφοθει και αυτες σε νεραιδες.

Αυτή είναι μια μικρή ιστορία που μου έχει διηγηθεί η μητέρα μου. Είχαμε παει διακοπές στην Λευκάδα και πάντα μας άρεσε να κάνουμε υπαίθριο camping. Ένα μεσημέρι λοιπόν και ενώ εγώ και ο πατέρας μου κοιμόμασταν σε ένα κήπο ενός σπιτιού που ο ιδιοκτήτης δεν ερχόταν παρά μόνο σπανίως την μητέρα μου δεν την έπιανε ύπνος όποτε είχε σηκωθεί και ετοιμαζόταν να φτιάξει καφέ. Εκεί που έψηνε τον καφέ λοιπόν βλέπει δύο με τρείς κοπελιές στα άσπρα ντυμένες στο βάθος του κήπου να χορεύουν και να παίζουν έχοντας παρέα μικρά παιδιά. Η μητέρα μου θεώρησε καλό να κάνει απόλυτη ησυχία και απλά να παρακολουθεί τα δρώμενα. Όμως κάποια στιγμή οι κοπέλες την αντιλήφθηκαν και μία εξ’αυτών -η αρχηγός μάλλον- άρχιζε να πλησιάζει προς το μέρος μου (σημειωτέον ότι εγώ κοιμόμουν). Τότε η μητέρα μου σηκώθηκε και μπήκε ανάμεσα σε μένα και εκείνη και λες σαν να ήξερε της απάντησε ως εξής ” ‘Οχι δεν θα την πάρεις είναι δική μου ” και η νεράιδα της απάντησε ” Ξέρεις ότι δεν είναι έτσι αλλά αφού επιμένεις θα στην αφήσω γιατί χρειζόμαστε και κάποιους κρίκους ανάμεσα σε σας και τον δικό μας κόσμο.” Και τότε ως δια μαγείας εξαφανίστηκαν. Ξέρω ότι η ιστορία ακούγεται τρελλή αλλά το μόνο που μπορώ να πω στα σίγουρα είναι ότι η μητέρα μου ποτέ δεν λέει ψέματα και για κανέναν λόγο. Μεγαλώνοντας βέβαια καταλάβαινα ότι υπήρχε το κάτι διαφορετικό μέσα μου από τα άλλα παιδιά π.χ. ο τρόπος που αντιλαμβανόμουν τα συναιασθήματα των άλλων, το αν μιλούσαν την αλήθεια ή τα ψέμετα, αν ήταν πραγματικά κακοί ή όχι και αυτό συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Βέβαια μένω στην πόλη οπότε είναι λίγο δύσκολο να μπορούν να επικοινωνήσουν μαζί μου κατά τη διάρκεια της ημέρας αλλά αυτό που έχω παρατηρήσει είναι ότι τα όνειρά μου είναι σαν μια καθοδηγητική φωνή που μου λέει πότε πρέπει να πλησιάσω κάποιον που με έχει ανάγκη ή να απομακρυνθώ από κάποιον άλλον διότι δεν αξίζει να βρίσκομαι εκεί πια. Δεν μπορώ να ξέρω πως σας φάνηκε η ιστορία μου αλλά είχα μεγάλη ανάγκη να μιλήσω σε κάποιους για μένα χωρίς να με κοιτάζουν σαν να έχω κατέβει από τον Άρη.



ΕΝΑΣ ΥΠΕΡΟΧΟΣ ΚΟΣΜΟΣ
Όλος ο κηπος εμοιαζε με καρναβαλι,νΕραιδες σε ομαδες,πομπες,δυαδες,τριαδες κινουνταν αεναα,τρεχοντας και πηδωντας απο εδω και απο εκει.πανω στα φυλλα των λουλουδιων καποιες κοιταζαν σαν απο μπαλκονι το χαρουμενο χαος που επικρατουσε κατω χαμηλα,μια μαζα απο νεραιδες που εμοιαζε να περιμενει καθε στιγμη μια μεγαλυτερη χαρα,ενα περισσοτερο χαος ευτυχιας,ενα πιο χαρουμενο γελιο.Μερικες βουτουσαν πανω απτις μικρες βαρκες που ηταν φτιαγμενες απο σαπια φυλλα,μεσα σε υγρα ρυακια που εμοιαζαν με ποταμια.Οι μικρες τους βαρκες βουλιαζαν πολυ γρηγορα αλλα οι νεραιδες εφτιαχναν αλλες πολυ γρηγορα.καποιες διαλεγαν φρεσκα φυλλα τριανταφυλλιας για να ταξιδεψουν πανω στα νερα για περισσοτεροι ωρα,αλλα οχι χωρις μαχη καθωσ οι νεραιδες των τριανταφυλλων διεκδικουσαν με μανια τα ρουχα τους……ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΙΔΑ ΚΑΠΟΤΕ ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΑΛΛΑ ΠΟΙΟς ΞΕΡΕΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΑΠΛΟ ΟΝΕΙΡΟ…(Ζουμε μεσα σαυτον τον φανταστικο κοσμο οπου οι νεραιδες φροντιζουν πολυ καλο γιαυτον.ισως να ειναι παλι αυτες υπευθυνες για τα λιωμενα ορια του κοσμου μας τις πυλες που μας οδηγουν σε αλλους κοσμους παραμυθενιους και φανταστικους οπου ο χωρος και ο χρονος εχουν την ρευστοτητα των ονειρων μας…)


Ήταν καλοκαίρι του 2007, είχα βγεί για ποτό με τις φίλες μου,κάποια στιγμή κουραστήκαμε(όπως οι περισσότεροι φαντάζομαι) και αποφασίσαμε να φύγουμε!!! Να σας πω την αλήθεια εκείνο το βράδυ ήταν ιδανικό για τη βόλτα που προανέφερα!!! έτσι, αποφάσισα να κάνω έναν περίπατο πριν επιστρέψω στο σπίτι μου!!
Στην αρχή σκέφτηκα να κάνω έναν περίπατο στη μισο άδεια πόλη της Λάρισας, κάτι όμως με τραβηξε και έκανα αυτον τον περίπατο στην καινουργια γέφυρα του Πηνειού… Καθώς προχωρούσα και ήμουν απόλυτα συγκεντρωμένη στους ήχους, ολομόναχη πάνω στη γέφυρα, άκουσα μια γυναικεία φωνή να με φωνάζει με το όνομα μου!! φώναζε συνεχώς!! σα να ζητούσε βοήθεια!! στην αρχή γύρισα και κοίταξα μήπως είναι κάποιος γνωστός μου, όμως τίποτα..
Oι μοναδικοί που ήμασταν εκείνη τη στιγμή στη γέφυρα ήταν, τα φώτα της γέφυρας, το ποτάμι, τα δέντρα και εγω.. δεν μπορώ να πώ οτι φοβήθηκα, μπορώ όμως σΊγουρα να πώ οτι στεναχωρήθηκα!!! χωρις κάποιον ιδιαιτερο λόγο.
Η φωνή ηταν τόσο βαθιά, η χροιά της απλώς υπέροχη, μαγευτική, μια φωνή που ειλικρινά δεν έχω ξανα ακούσει..
Την επόμενη μέρα, συζητούσα με μία φίλη μου αυτό το συμβαν και στην παρέα μας ήταν και μία κυρία.. μόλις άκουσε την ιστορία μου χλώμιασε! και μου λέει.. “γλυκιά μου θα σου πω κάτι”.. θα έλεγα πως το προσωπό της είχε αλλάξει 100 χρώματα!! στην αρχή δίσταζε αλλά στην πορεία έκανε την αρχή…
“Γλυκιά μου, ξέρεις.. υπάρχει ένας μύθος για τον Πηνειό της Λάρισας, εσύ είσαι μικρούλα και ίσως δεν τον έχεις ακούσει ποτέ.. λέγεται, ότι στον Πηνειό ζούσανε νεράϊδες και μάλιστα ήτανε πολύ όμορφες και πολύ καλές.. φορούσε ένα μαντήλι η κάθε μία στο λαιμό της (δεν θυμάμαι εαν ήτανε γυμνές- αυτό δεν το θυμάμαι 100%-).
Ακουγότανε πως αν καποιος καταφέρει να πνίξει με το μαντήλι τη νεράιδα ή να της το κλεψει θα γίνει πάμπλουτος.. Τελικά υπήρξανε άνθρωποι οι οποίοι καταφέρανε να το κάνουνε.. Από τότε οι νεράϊδες είναι εγκλοβισμένες σε αυτό το σημείο και ζητάνε βοήθεια απο άλλες νεράϊδες!!είσαι πολύ τυχερή το ξέρεις?” μας κέρασε τον καφε και εφυγε σαν αερικό..
Ομολογώ οτι μόλις τελείωσε την ιστορία της είχα βουρκώσει!!! εκεινη την ώρα κατάλαβα γιατί δεν φοβήθηκα αλλα στεναχωρήθηκα!!! μπορώ να πω πως απο εκείνη τη μέρα έγινα άλλος άνθρωπος!! είμαι θετική και κάθε φορά που περναω απο το σύγκεκριμενο σημείο “χαιρετάω”!! Ελπίζω να τη βοηθάω με τα “λόγια μου” και το χαμόγελό μου!!!



ΗΤΑΝ ΒΡΑΔΥ ΠΕΡΠΑΤΟΥΣΑ ΣΤΟ ΒΟΥΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΩ ΑΠΟ ΤΟ ΕΝΑ ΧΩΡΙΟ ΣΤΟ ΑΛΛΟ. ΗΜΟΥΝ ΤΟΤΕ 22 ΧΡΟΝΟΝ ΚΑΙ ΣΙΓΟΥΡΑ ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ ΜΟΝΗ. ΜΑΖΙ ΜΟΥ ΗΤΑΝ ΚΑΙ Η ΘΕΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΟΠΩΣ ΦΑΝΗΚΕ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΛΛΟΣ ΜΥΣΤΙΡΙΩΔΗΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ ΜΑΖΙ ΜΑΣ. ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΥΘΕΝΑ ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΕ ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ, ΜΙΚΡΗ ΛΑΜΨΗ! ΕΓΩ ΕΜΕΙΝΑ ΕΚΠΛΗΚΤΗ ΚΑΙ ΕΜΦΑΝΩΣ ΦΟΒΙΣΜΕΝΗ. ΓΥΡΝΑΕΙ Η ΘΕΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΜΟΥ ΛΕΕΙ: ΜΗΝ ΜΙΛΗΣΕΙΣ, ΚΟΙΤΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΠΕΡΠΑΤΑ. ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΦΤΑΣΟΥΜΕ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ, Η ΛΑΜΨΗ ΕΙΧΕ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΕΙ… ΠΑΡΟΜΟΙΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΕΧΟΥΝ ΑΚΟΥΣΤΕΙ ΚΑΤΑ ΚΑΙΡΟΥΣ ΣΤΑ ΓΥΡΟ ΧΩΡΙΑ, ΑΠΟ ΔΙΑΦΟΡΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΚΥΡΙΩΣ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΟΥΣ.




exei peripou enas xronos perasei apo tote pou pigame me tus filous mas gia exereunisi sta arxaia tou xoriou mou pou einai xiliometra makria apo to xorio kai ton politismo….ekei pou perpatousame stamatisa na xekourastoume se ena meros me kati dentra kai ena ruaki…koitaxa to potami kai to eida na gializei entona eipa stapaidia na katevoume na doume ti einai alla den irhe kaneis..piga moni mou kai eida stin mia meria tou potamou sin akri exo apo to nero kati petres pou eixa san mikra diamantakia pano tos kai epeidi ta xtupouse o ilios lampane entona kai fainotan sto nero..piga na fonaxo a paidia alla den erxontousan otan xanagirisa kai koitaxa tuflothika apo to entoo fos kai mou fanike oti eida pano stis petres kapoies mikroskopikes lampseis na xoreuoun emoiazan me neraides alla elampan polu kai den fainotan kala …etripsa ta matia mou gia na do kalitera plisiasa kai eixan exafanistei…den xero an itan neraides alla itan magiko to heama..pira merikes tis edixa sta paidia tous diigithika ti egine kai den me pisteuane…meta apo liges meres figame apo to xorio kai epistrepsame thessaloniki…eixa mazi mou tis petres,,,tis pira tis eplina kai tis afisa sto mpalkoni mou,.entometaxi eixan xasi to fos tos mono ston ilio elampan ligo…ena vradi pou eixe panselino kai den mporousa na koimitho koitaxa exo apo to mpalkoni kai ti na do tis petres na lampoun entona pali kai na akougete enas periergos ixos ston aera..tromaxa polu kai tis evala stin apothiki apo tote den tis exo xanavgalei……




Einai apo ena xwrio ths Livadeias,ton Elikwna,opou ap oti lene ekei zousan oi 9 mouses.
Otan mia gunaika gennouse dn eprepe na vgei ap t spiti ths to apogeuma gia 40 hmeres.Enas hlikiwmenos sto xwrio eixe ena provlhma ugeias kai eprepe na kanei mia enesh,h giagia mou eixe gennhsei thn prwth ths korh kai htan h monh pou h3ere pws na kanei eneseis,etsi loipon thn phre o pappous mou kai thn phge sto spiti tou hlikiwmenou,enw den eixan perasei 40 hmeres ap thn gennhh ths 8eias mou.Na mhn sas ta polulogw,h giagia mou sto dromo gia to spiti autou tou kuriou akouge kati fwnes,san na thn fwnazan kapoioi,o pappous mou ths eipe na mhn milhsei gt oi neraides tha ths epernan thn fwnh!etsi elegan oi fhmes…telika h giagia mou dn milhse kai molis mphkan sto spiti autou tou hlikiwmenou akousan ena para3eno foruvo san skagia.Lene oti eskasan ap to kako tous giati dn kataferan ton skopo tous!


Οταν θυμαμαι τις ιστοριες που ελεγε η γιαγια μου αισθανομαι λες και την ακουω…ελεγε πως οι νεραιδες ζουν κοντα σε ποταμια και αν ακουσεις την νυχτα χαρουμενες φωνες…ειναι οι νεραιδες και παιζουν με το νερο του ποταμου…ομως αν ακουσει δυνατες και δυσαρεστες φωνες ειναι παλι οι νεραιδες αλλα κλαινε…χασανε μια…ελεγε πως της νεραιδας αν της παρεις κατι δικο της την κρατας για παντα κοντα σου αλλα με ενα κακο… θα ειναι για παντα θλημενη…!! ετσι μια φορα…ημουν περιπου 7 ετων τοτε μολις ακουσα για πολλαπλη φορα την ιστορια τησ γιαγιας μου…εφυγα..-τοτε ημουν στο χωριο μας για καλοκαιρι…-πηγα στο ποταμι…και ναι!!!! τις ειδα!!! σεν ξερω αν ηταν αληθεια η αν το φανταστηκα λογο οτι ημουν επιρεασμενη απο την ιστορια αλλα τις ειδα!!! μολισ γυρισα πισω με ρωταγαν ολοι που ειχα παει…μολις τους ειπα τι ειδα…κανενας δεν με πιστεψε..και ακομα αν το πω καπου κανεις δεν με πιστευει……

Μου είχε πει παλιά η γιαγιά μου μια ιστορία για ξωτικά… Ήτανε λέει Αύγουστος μήνας, η γιαγιά μου την προηγουμενη μέρα είχε πουλήσει αρκετά ζώα γιατί είχε γεράσει και δεν μπορούσε να φροντισει όλα. Την επόμενη μέρα μετά από ενα κουραστικό πρωινό στα χωράφια πήγανε το μεσημέρι μαζί με μια συγχωριανή να φανε και να ξεκουραστουν για να ξαναπάνε στα χωράφια το απόγευμα. Βρήκαν ένα ωραίο πλατάνι και κάθισαν από κάτω. Φάγαν. Μετά η γιαγιά μου είπε πως ήθελε να ξαπλώσει λίγο στη σκιά του πλατανιού. Η συγχωριανή είπε “εγω κατω απ τα διαολια δεν πλευριζω”. Η γιαγιά μου δεν έδωσε σημασία και αποκοιμήθηκε. Ξύπνησε μετά από τέσσερις ώρες. Η αλλη γυναίκα είπε πως την σκουντούσε και αυτή δεν σηκωνόταν με τίποτα. Μας είπε πως κάτι μικρά άσχημα πλάσματα βγήκαν απ τις ρίζες του δέντρου. Τότε άρχισαν να χοροπηδάν πάνω της να της τραβούν τα μαλλιά να την τσιμπούν. τη βασανιζαν λεει για 4 ώρες. Τα παρακαλούσε να την αφήσουν να ξυπνήσει και αυτά γελούσαν και συνέχιζαν να την πειράζουν. Λέει πως ήταν πράσινα ξωτικά και πως τη βασανιζαν γιατί ήθελαν τα χρήματα που πήρε την προηγούμενη απ τη πώληση των ζώων. Σε κανένα στο χωριό δεν είπε τί πραγματικά είδε. Από τότε στο χωριο ( Ομόλιο θεσσαλίας)ενισχύθηκε ο μύθος που έλεγε πως ο πλάτανος έχει βαρύ ίσκιο και ότι άμα σε πάρει ο ύπνος θα ξυπνήσεις μετά από ώρες…


pignews